Peru & Colombia - Berg beklimmen en duiken

Het eerste plaatsje wat we aandeden in Peru was Puno. Dit ligt ook aan het Titicacameer, wat trouwens letterlijk vertaald Pumasteen betekent. We hebben daar een drijvend eiland bezocht, Uros, wat is gemaakt van riet. Alles is er van riet, de huizen, de boten, het eten. Na een kleine uitleg over het leven op zo'n eiland, werden we door een vrouwtje meegenomen nar haar huis. Echt een piepklein hutje. Het duurde niet lang of ze had Jolien in de lokale klederdracht gehesen en Jolien kon zo op het eiland wonen, haha.

Daarna zijn we naar een ander eiland gegaan. Daar werden we voorgesteld aan een lokaal vrouwtje, waar we de nacht zouden doorbrengen. Eerst hadden we na een flinke wandeling de tempel van Pachatata bereikt. Door de hoogte, ongeveer 4000 meter, was dat nog een redelijke uitdaging. 's Avonds zijn we in lokale klederdracht (ja, ik moest er ook aan geloven) naar een feestje geweest. De dag erna zijn we naar een ander eiland geweest waar we weer flink mochten klimmen. Op dit eiland zouden de beste wevers wonen en het kostte ze dan ook maanden om een muts of iets vergelijkbaars af te hebben van goede kwaliteit.

Met een bus zijn we weer door een prachtig landschap naar Cusco gereden. Onderweg hebben we wat ruïnes van de Inca's bezocht en daalde we eindelijk af naar ongeveer 2000 meter. In Cusco sliepen we op een slaapzaal met nog vier andere mensen. Daar ontmoette we Patrick, een Zwitser. Een erg gezellig vent waar we die avond flink mee hebben gelachen. Ik heb hem geleerd hoe je "helaas, pindakaas" zegt in het Frans en wat het betekent. Samen met hem zijn we rond gaan shoppen voor een leuke, goedkope trip naar Machu Picchu. We hadden uiteindelijk een trip voor 2 dagen en 1 nacht en vertrokken de dag erna gelijk.

's Ochtends vertrokken we met de bus naar de waterkrachtcentrale, wat zeven uur zou duren. De route er naartoe was weer door de wolken, wat een gaaf beeld gaf. De weg die vlak langs de enorme afgrond slingerde was geweldig. Eenmaal aangekomen begon de 2.5 uur durende tocht (dat wisten we toen nog niet) naar Agua Calientes. Een flink stuk langs het spoor maar we werden weer getrakteerd op een geweldig uitzicht.

Gesloopt kwamen we aan en gelukkig gingen we de volgende dag pas om 4:00 in de ochtend :( weer op pad. Geen bus, maar weer met de benenwagen beklommen we het pad richting Machu Picchu. Dit was een flinke tocht, waar we vele traptreden voorbij hebben zien komen. Zelfs de fysieke inspanningen bij HSC '28 hadden me hier niet op voorbereid. Na een dik uur klimmen waren we éindelijk boven. Helaas een hele rij mensen die de bus hadden genomen waren ons voor. Gelukkig zagen we de gids en mochten we daar aansluiten. Als een van de eerste betraden we Machu Picchu en hebben mooie, vrijwel toeristloze foto's kunnen maken.

Wat een indrukwekkende plek! Het uitzicht is geweldig en de tocht naar boven was het meer dan waard. We hadden eigenlijk een gids maar daar hebben we niet op gewacht. Gelukkig maar want we hoorden achteraf dat niemand die wel met de gids was mee gegaan nog foto's had gemaakt. De zon die de Machu Picchu berg belicht met zijn stralen terwijl Machu Picchu zelf nog in de schaduw ligt... Je kunt er eigenlijk het beste zelf naar toe gaan. De nauwkeurigheid waarmee alles is gebouwd is onbeschrijfelijk. De foto's geven een beeld van hoe het daar is, maar het is slechts een fractie van hoe mooi en adembenemend het werkelijk is. Het doet je zeker even de tocht naar boven vergeten..

Zeker een aanrader dus Machu Picchu. We kwamen weer terug in Cusco waar er een optocht gaande was. Ik ben er nooit achter gekomen waarvoor die optocht precies was.

Na Cusco zijn we verder Peru ingetrokken naar Arequipa met een poepieluxe bus. Na het (toch wel) afzien van de Machu Picchu trip was een beetje luxe erg welkom. Een paar films gekeken en voor je het wist waren op onze volgende bestemming. Arequipa is een dromerig stadje waar we ons voorbereidden voor de volgende trek; de Colca Canyon.

In alle vroegte verlieten we Arequipa voor deze driedaagse tocht. Rond een uur of negen waren we bij de canyon aangekomen waar we de Condor hadden moeten zien vliegen bij een toeristisch uitkijkplatform. Helaas hebben we er daar geen gezien, maar toen we even later met onze gids de trek begonnen had ik er onderweg toch nog een paar gespot. Het eerste deel van de tocht was een drie uur durende afdaling wat je op het laatst wel ging voelen in de knieën. We liepen langs steile afgronden en hadden een prachtig uitzicht op de vallei. We kwamen aan bij een klein dorpje waar we de nacht doorbrachten. Terwijl we zaten uit te rusten van de tocht ging een oud vrouwtje haar akkers 'beregenen' door de lokale rivier om te leiden. Een erg effectieve en efficiënte manier. Moet je natuurlijk wel een rivier tot je beschikking hebben.

De volgende dag hebben we een wat vlakkere route afgelegd en er werd ons beloofd dat we bij onze volgende overnachting een zwembad zouden hebben. Dus extra motivatie. Na een paar uur wandelen in de zon werd de belofte waargemaakt. Een heerlijk zwembad dat volgens mij werd gevuld met water van de rivier. Daar zijn we lekker afgekoeld en toen ik in onze kamer op het bed plofte zakte ik er dwars doorheen. Gelukkig konden we een andere kamer krijgen die wel een stevig genoeg bed had.

Op de laatste dag zijn we weer het hele stuk omhoog geklommen naar ons vertrekpunt. Jolien zag het niet zitten om dat hele stuk omhoog te klimmen en huurde een ezeltje dat haar omhoog zou brengen. Ik ging te voet en daarom vertrok ik een uurtje eerder dan Jolien. Op eigen tempo ging ik naar boven, maar omdat het toch wel leuk was om alle andere mensen in te halen had ik mezelf in iets meer dan twee uur naar de top van de berg verplaatst. Jolien haar ezeltje (met Jolien gelukkig) zag ik een half uurtje later verschijnen. Daarna hebben we nog even gerelaxt in de hotsprings en gesloopt kwamen we 's avonds aan in Arequipa.

Daarna zijn we naar Ica gereden met een stop in Nazca. Omdat met een vliegtuig over de beroemde Nazcalijnen vliegen toch echt te duur was, gingen we met een bus naar een uitkijktoren om twee tekeningen te kunnen zien. Terwijl we in de bus naar de toren zaten, reden we voorbij een bouwvallige toren en ik zei nog dat het wel een grap zou zijn als dat ook daadwerkelijk de uitkijktoren was. Helaas was dat ook de toren en tegen de tijd dat de bus stilstond, konden we een kwartier terug lopen. De figuren op zich waren niet zo heel bijzonder, maar het idee dat iemand meer dan duizend jaar geleden de moeite heeft genomen om in een kurkdroog gebied gigantische figuren in het landschap te tekenen is op zich wel indrukwekkend.

Aan het einde van de middag kwamen we aan in Ica waar we werden verwelkomd door Michelle en Miguel in hun guesthouse. Daar was het een beestenboel want er liepen kippen, twee hanen, een kat, twee honden en twee puppy's rond. Een heerlijke plek om even te relaxen en met de dieren te spelen. Om ons adrenalinepeil aan te vullen gingen we in Huacachina met een sand-buggy door de woestijn racen en met een soort snowboard de duinen af glijden.

Vervolgens zijn we naar de Ballestas eilanden gegaan waar een enorme groep vogels het luchtruim vult. Verder waren er zeeleeuwen, pelikanen en zelfs pinguïns. Erg leuk om deze beesten van zo dichtbij te kunnen zien. Daarna zijn we naar Paracas gegaan, waar we eindelijk lekker op het strand konden relaxen. Helaas was ik in slaap gevallen en had ik er niet bij stil gestaan dat mijn afstudeerperiode lang geen zon gezien huidje niet erg gediend was van die felle zon. Mijn insmeercapaciteiten lieten zich dan ook terug zien in de willekeurige rode (lees verbrande) vlekken op m'n lijf. Desalniettemin heb ik toch prima genoten.

Daarna sloten we onze Zuid-Amerikaanse busreis af met Lima, waar we niet veel meer hebben ondernomen. Wel had ik een paar afleveringen van expeditie Robinson bemachtigd die we lekker ontspannen op onze kamer hebben gekeken.

Toen was het tijd om naar Colombia te vliegen. We vlogen via Medellín naar Bogota. Helaas was het daar een beetje Nederlands weer, waar we dus niet op zaten te wachten. Omdat iemand (Jolien) enorme fan van (verslaafd aan) sushi is, gingen we bij het sushi-restaurant Wabi Sabi in het noorden van Bogota eten. Toegegeven, het was echt heel lekker en zeker de moeite waard. Na nog een paar dagen niet veel uitvoeren besloten we naar Cartagena te gaan.

Zodra we daar geland waren, werden we omhelsd door een warm deken van ongeveer 25 graden. Een heerlijk gevoel na al die koude dagen in Bogota. We besloten dat dit wel een mooie plek was om mijn duikbrevet te halen en Jolien besloot om een advanced cursus te doen. Tja, baas boven baas zullen we maar zeggen. We deden dit bij diving planet en na een klein consult voelde het goed aan om mijn leven bij deze mensen in handen te leggen. Het was misschien niet de goedkoopste plaats om mijn brevet te halen, ik betaalde meer dan 1 miljoen maar dat was gelukkig in lokaal geld, het was wel een perfect moment om de onderwaterwereld toegankelijk te maken voor me. We gingen twee dagen duiken bij de Rosario Islands en het was een tropisch paradijs. De nacht doorbrengen op zo'n eiland geeft je na het kijken van 5 of 6 afleveringen expeditie Robinson wel het gevoel alsof je zelf op een expeditie bent.

Omdat we verschillende cursussen deden, gingen we alleen bij de laatste duik samen naar beneden. Erg leuk om samen met Jolien de bodem van de oceaan te verkennen en natuurlijk nog een paar leuke foto's van elkaar gemaakt. Ik kijk nu al uit naar de volgende mogelijkheid om samen te gaan duiken.

Zuid-Amerika laten we nu achter ons en we gaan het begin van Midden-Amerika samen met de ouders van Jolien verkennen. Na iets meer dan twee maanden eindelijk bekende gezichten over de vloer. Hopelijk genieten zij er net zo veel van als wij.