Indonesië - Eiland hoppen

Voor de verandering werden wij deze keer opgewacht op het vliegveld. Na ongeveer 3 seconden was het weer heel gewoon om Laura en Danny te zien. Hoewel ik een beetje jaloers was op Danny z'n baard, had ik er veel zin in om de komende drie weken Indonesië te ontdekken met z'n vieren.

Door de strakke tijdsplanning die mede mogelijk was gemaakt door Laura konden we na een drankje en wat te hebben bijgepraat weer het vliegtuig in stappen om naar Yogyakarta op het eiland Java te vliegen. Daar aangekomen hebben we even een dutje gedaan in ons hostel om vervolgens te stad te gaan verkennen. Helaas moest de planning wat aangepast worden, want we wilden nog een paar eilanden bezoeken maar die waren gesloten. Ach, dan verzinnen we maar iets anders; Indonesië heeft genoeg te bieden. We bezochten de Prambanan tempel waar we een rondleiding kregen van toerismestudenten. Helaas moesten we even schuilen voor een flinke regenbui die het hele tempelcomplex in een waterpaleis veranderde. Toen het iets minder hard regende besloten we maar ergens een hapje te eten met de gidsen. Buiten de tempel konden we paraplu's 'kopen' die we achteraf alleen maar huurden. Tja, de kwaliteit van de plu's lieten ook wel te wensen over dus misschien maar beter dat we ze weer hebben ingeleverd...

De dag erop gingen we naar de Borobudur tempels, vroeg in de ochtend want de zonsopkomst zou heel mooi zijn. Helaas was het bewolkt, dus geen zonsopkomst maar het tempelcomplex zelf maakte alles goed. Een vrij groot bouwwerk met verschillende niveau's waarop stupa's en boeddhabeelden stonden. Bovenop had je een mooi uitzicht van de jungle er omheen. Ik vind het altijd raar dat bouwwerken van dit formaat 'verdwijnen' en dan later weer 'gevonden' worden. Nadat Jolien en ik alles wel hadden bekeken gingen we aan de voet van de tempel een broodje eten. Even relaxen na al dat geklim. Helaas was dat van korte duur, want een leraar Engels knoopte een gesprekje met ons aan, waarna de hele klas van een afstandje naar ons zat te kijken. Toen eenmaal een kind de moed had verzameld om te vragen om met ons op de foto te mogen, volgde al snel de rest van de klas. Toen Jolien voorstelde om een groepsfoto te maken zijn er vele vriendschappen tussen de kinderen verbroken denk ik. Het was een waar gevecht wie het dichtst bij ons mocht zitten (en met name bij Jolien). Na dit hilarische gebeuren zagen we Danny en Laura van de tempel af komen. Die vertelden dat ze alles vanaf de tempel hadden zien gebeuren... en zich kapot hadden gelachen om ons. Een mooi momentje.

De bus terug naar Yogyakarta duurde iets langer, omdat we halverwege het idee hadden dat we werden afgezet. Dus uitgestapt, de bus terug gepakt en een uur later in Yogyakarta aangekomen. 's Middags pakten we de taxi naar Malang. De taxichauffeur dacht de Engelse taal wel te beheersen door op elke vraag die we stelden 'ja' te antwoorden... Ik vroeg hem of het nog een week of twee zou duren voordat we er waren en volgens hem was dat het geval.... Gelukkig kwamen we dezelfde dag aan, alleen wel laat in de avond. But we made it!

Na een nachtje slapen gingen we Malang eens verkennen. We kwamen bij een tentje uit genaamd Toko Oen. Dit tentje verkocht wat Hollandse lekkernijen die we uiteraard geprobeerd hebben. Hmm, toch net niet zoals thuis. Daar ontmoette we een Nederlander die ons vertelde dat hij een lokale touroperator kende die ons wel een leuke trip aan kon bieden naar de Bromo en Ijen vulkanen. Toen we de trip hadden vastgelegd die dezelfde avond om 1 uur zou beginnen, gingen we nog even Malang verkennen. Eerst bezochten we de vogeltjes markt waar naast vogels ook honden, katten en apen te zien waren. Om al die beestjes in die veel te kleine kooitjes te zien was wel een beetje zielig. Daarna zijn we verder gelopen en een beetje verdwaald. Uiteindelijk vroegen we de politie of ze wisten waar we waren en waar we heen konden. Ze besloten ons een lift te geven met hun gepantserde polisie-wagen. Best grappig om een keer in te zitten (als de eindbestemming maar niet de gevangenis is).

Daarna was het tijd voor ons vulkanentripje. De gids die ineens in onze auto zat en eigenlijk geen toegevoegde waarde had, had zichzelf voorgenomen om Jolien op de voet te volgen...letterlijk. Jolien voelde zich helaas niet zo lekker en liep wat langzamer dan de rest. De zogenaamde gids had daarom besloten om Joliens persoonlijke babysitter te worden in plaats van de gids waarvoor ze mee was gegaan... Eerst hadden we een mooi uitzicht over de Bromovulkaan waar weer een zonsopkomst zou moeten zijn. Helaas weer niet gezien, maar het uitzicht was wel fantastisch. Daarna beklommen we de Bromo om in de krater te kunnen kijken. Geen lava, maar wel een hoop zwavelgas. De vele paarden die je kon huren om je naar te top te brengen, vrij onnodig naar mijn mening, zagen er niet heel gezond uit.

's avonds hebben Jolien en ik even gechilled in de jacuzzi bij het hostel. Jolien voelde zich nog steeds niet lekker dus die was vroeg naar bed gegaan. Laura, Danny, ik en de rest van onze groep gingen het dorp verkennen op zoek naar een plek om te eten. We hadden namelijk geen zin om te eten bij het hostel. Na wat leek op een hopeloze onderneming vonden we een vrouwtje dat wel bereidt was om voor ons wat eten klaar te maken. Helaas was de communicatie niet optimaal, maar het eten was heerlijk. Na nog wat gekke foto's gingen we naar bed. De wekker zou weer om 1 uur gaan...

Bij de Ijen vulkaan wachtte ons een pittige hike naar de krater. Jolien, die zich nog steeds niet lekker voelde, heeft de hele hike ook gedaan wat ik echt knap vond. Mijn vriendin is een echte bikkel ;). In de krater kon je een vreemd fenomeen waarnemen, namelijk blauw vuur. Dit komt door het zwavelgas uit de lava. In de krater was dan ook meer dan genoeg zwavel gas en als de wind verkeerd stond werd je compleet gehuld in een wolk van rotte eierenlucht. Daarnaast waren er een hoop mannetjes druk bezig met het afhakken van stukken zwavel om die eerst uit de krater omhoog en daarna de berg af naar beneden te tillen. Per keer namen ze ongeveer 80 kilogram mee en dat deden ze twee keer per dag. Het bedrag dat ze ervoor kregen was helaas minder indrukwekkend. Laura maakte een van die mannen heel gelukkig door hem haar regenponcho te geven.

Daarna namen we de veerboot naar Bali om naar Lovina Beach te gaan. Jolien heeft daar eindelijk lang kunnen slapen wat haar goed deed. We aten een hapje, bekeken armbandjes van een verkoopster en regelde een trip om dolfijnen te spotten voor de volgende dag.

Om zes uur vroeg vertrokken we met een bootje dat meer iets weg had van een uitgeholde boomstam. Het dolfijnen spotten leek op een dolfijnenjacht. Zodra een dolfijn gezien was, stormden tientallen boten op het dier af. Dat was niet helemaal wat we in gedachte hadden. Gelukkig(?) begon het daarna keihard te regen waardoor we aftaaiden en een andere boot achter ons aansleepte omdat die het niet meer deed. De kerel die ons bootje bestuurde vroeg of we nog wilde snorkelen.. uhh nee bedankt.

Eenmaal op het vaste land huurden Laura en Danny een scooter en gingen de omgeving verkennen. Jolien en ik besloten de stad te voet te verkennen. Terwijl we een hapje aten kwam er weer een vrouwtje die sarongs verkocht. Ze had twee leuke die we kochten. Toen we terug liepen kwamen we de armbandverkoopster van de dag ervoor tegen. Ze was erg verontwaardigd dat ik niet de sarongs bij haar had gekocht, die verkocht ze namelijk ook. Gelukkig konden we haar opvrolijken door een armbandje voor Jolien te kopen. Ze vertelde over een Nederlandse vriendin die bij een school werkte. Nadat ze ons had voorgesteld besloten we om 's avonds samen te eten. Ze vertelde dat er in Ubud een school is voor verstandelijk beperkte kinderen, genaamd Sjaki-Tari-Us. We hadden net een taxi geregeld naar Ubud dus we konden daar mooi een kijkje gaan nemen. Tegen de avond gaf Danny me een spoedcursus scooterrijden, zodat Azië verkennen per scooter een optie werd.

De taxirit zelf was erg idyllisch door de mooie natuur van Bali. Veel typische rijstvelden en we stopten voor een kleine koffieproeverij. De taxichauffeur was echter een ander verhaal. Hij bleef maar vragen of we drugs wilden en of we dat gebruiken. Aangezien Indonesië een no tolerance beleid heeft wat betreft drugs gingen we er niet op in. Ik begreep ook niet goed waar deze man precies heen wilde met z'n vreemde vragen. Eenmaal aangekomen in Ubud, regelden we na wat gedoe een heerlijke plekje met zwembad en balkon om te overnachten.

De dag erop bezochten we Sjaki-Tari-Us. Het is opgezet door een Nederlander en er werken veel Nederlandse stagiaires. Omdat veel Indonesiërs geloven in reïncarnatie, wordt er gedacht dat verstandelijke beperkte mensen beboet worden voor hun daden uit een vorig leven. Daardoor wordt er vrijwel geen hulp geboden aan deze groep mensen en is het een taboe. Dat is natuurlijk heel erg sneu en daarom is het goed dat er zoiets als deze school bestaat, waar ze in ieder geval kunnen spelen en iets kunnen leren.

Hierna gingen we de stad verkennen en was Jolien aan de beurt voor een spoedcursus van Danny. Nadat ook zij geslaagd was voor haar scooter examen gingen we de dag erna per scooter de omgeving ontdekken. Eerst reden we naar een fabriek waar een bepaald merk sieraad wordt gemaakt van zilver waarvan ik de naam niet ken en schijnbaar de naam ook niet van mag zeggen... (beetje geheimzinnig gedoe om niks). Best leuk om te zien hoe een sieraad gemaakt wordt. Vervolgens reden we verder waar Jolien en ik Laura en Danny uit het oog verloren en daardoor terug reden naar Ubud. Na enige tijd vonden we elkaar weer en besloten om naar de Monkey Forest Sanctuary te gaan. Doordat de aapjes zo gewend zijn aan de dagelijkse bezoekers zijn ze erg brutaal.. Met een paar gekochte bananen in de hand kon je ze lokken, waardoor je werd beklommen door een aap die vervolgens op z'n gemak het banaantje ging oppeuzelen op je schouder. Als je zo'n grote dierenvriend bent als ik komen er zelfs twee aapjes op je zitten. Het aapje van Jolien had moeite met eten en had de helft van zijn banaan in haar haar gesmeerd. Die van Danny besloot om door wild geroep en uitdagende bewegingen duidelijk te maken dat Danny nu zijn territorium was en Laura had waarschijnlijk de grootste aap op haar nek die als afscheid zijn handtekening in haar nek kraste. Toch was het erg leuk om zo tussen de aapjes te lopen, maar je moest goed op blijven letten dat ze niet je eten stalen of je tas proberen op te maken. We sloten de dag af met pizza en een potje poolen.

We vertrokken naar Gili eilanden om lekker te relaxen. Op Gili Trawagan vonden we een fijne plek om te slapen. Je loopt het water in en kunt gelijk het koraal en de vissen zien. Het was echt een paradijs. Helaas was het huisje van Danny en Laura overgenomen door 40 kakkerlakken en werden ze verhuisd naast ons. Nieuwe buren dus :D.

We huurden fietsen om het eiland te verkennen, wat je vrij snel helemaal rond kunt rijden. Eenmaal weer in het water, zorgden een paar schildpadden voor een ware race. Met de onderwatercamera in de aanslag werden er een paar grappige plaatjes gemaakt van ons en de schildpadden. Helaas was na deze fotosessie de onderwatercamera verzopen. Ach, hij deed het al zo lang..

Jolien en ik gingen nog twee duiken doen, wat ook weer heel erg mooi was. Gelukkig konden we een onderwatercamera huren en hebben we nog wat leuke foto's kunnen maken. Ook onderwater waren er schildpadden en een hoop vreemde vissen. We sloten de dag af met een shisha, want morgen zouden we weer terug gaan naar Kuta, Bali.

We kwamen in de avond aan in Kuta waar op het strand een ceremonie bezig was. Dit samen met de ondergaande zon zorgde voor een heel mooi beeld. De volgende dag bezochten we een tempel die in het water ligt, de Tanah Lot temple. We dachten dat we de tempel zelf op konden lopen maar dit was helaas niet het geval. Dus hebben we het van een afstandje bewonderd. Iemand had zijn gele slang meegenomen die tussen je benen door kronkelde. We sloten de dag af met een hapje en een drankje. De volgende dag moesten we helaas afscheid nemen van Laura en Danny. Omdat het de dag erop silent day was, moesten ze al vroeg naar het vliegveld vertrekken. Jolien en ik hadden een fijn hotel geboekt met internet en tv aangezien je op silent day niet naar buiten mag. De mensen geloven dat er dan kwade geesten neerdalen en doordat er niemand op straat loopt lijkt het alsof de stad leeg is en gaan de geesten weer weg. Na flink wat geknuffeld en gezwaaid te hebben vertrokken Danny en Laura weer terug naar het koude kikkerlandje. We voelden ons even leeg en eenzaam...

We liepen nog een rondje op straat waar allemaal enge beelden waren gemaakt. Waarschijnlijk om de kwade geesten te verjagen. Het had wel iets weg van een carnavalsoptocht alleen bleef deze optocht stil staan en moesten wij langs de beelden lopen. De dag erop dus verplicht binnen blijven, maar met het zwembad en lekker eten van het hotel kwam dat goed.

Onze laatste dagen in Indonesië hebben we afgesloten met nog een paar heerlijke daagjes op het strand. Het was echt een heerlijke tijd in een heerlijk land met geweldige mensen. Het land is zo divers; je kunt er van alles doen. Ja, Indonesië staat voorlopig in mijn top 4 en het is dan ook zeker een aanrader!