Nieuw-Zeeland - Hobbits, Maori's en bruin brood

Om twee uur 's nachts op 28 december ging de wekker. Vandaag zouden we ongeveer 34 uur later in het derde werelddeel staan wat we aandoen in onze reis. Het vliegtuig zou ons uiteindelijk af zetten in Nieuw-Zeeland. Maar voordat het zover was moesten we eerst de Amerikaanse luchthavens en douanes overleven. Achteraf gezien ging dat net zoals in Cuba, een hoop autoritair gedoe, maar we waren er binnen no time doorheen. Zelfs de Cubaanse sigaren die we hadden gekocht mochten de US of A in terwijl ze nagestaard werden door de jaloerse ogen van de douanebeambte. Die wilde eerst even checken of het wel de real deal was en zijn eerste reactie was dan ook een oprechte 'ooohw' toen hij de Cubaantjes zag liggen.

In Los Angeles hadden we een overstaptijd van ongeveer 11 uur en besloten uiteindelijk om toch maar niet de stad in te gaan (te moe, te weinig tijd, te duur). Nadat we onze tijd hadden uitgezeten op de comfortabele stoelen op het vliegveld vlogen we de 24-uurs lijn over en maakten een tussenstop in Rarotonga, wat een beetje op het eiland in Lost lijkt (Hawaï). Vervolgens kwamen we eindelijk in Auckland aan, waar we door een vriendelijke supershuttle-chauffeur werden afgezet bij ons hostel; eindelijk slapen in een bed.

Na eventjes de oogjes dicht gedaan te hebben, gingen we voorzichtig de stad verkennen. De supermarkten in Nieuw-Zeeland hebben bruin brood, lekkere kaas, salami etc.. Dat waren dan ook de ingrediënten voor onze eerste maaltijd daar. Dit jaar waren we de eerste om het nieuwe jaar in te luiden. Na een lekker hapje eten kozen we een mooie plekje uit om de stad te kunnen zien terwijl we aftelden: 10, 9, 8....2, 1, gelukkig nieuwjaar!! We hadden een vuurwerk spektakel verwacht zoals in Sydney, maar hier werd er alleen van de grootste toren (sky tower) vuurpijlen afgestoken. De mensen op straat hadden hun zakken ook al vol. In tegenstelling tot Nederland waar het feest pas na 12 uur begint, is hier iedereen al straalbezopen en stopt het min of meer ook zodra het nieuwe jaar is begonnen. Tja, ieder z'n ding natuurlijk :)

Op aanraden van onze supershuttle-chauffeur besloten we een dagje naar Devonport te gaan. Dit ligt iets buiten de stad en is bijna compleet omringd door water. Met de veerboot op en neer en een heerlijk relaxt dagje van gemaakt met lekker weer en een mooi uitzicht op Auckland.

Na nog een paar dagen niet teveel doen, starten we onze tocht door eerst nog verder naar het noorden te gaan. We hadden een buspas bij Stray die ons heel het land zou laten zien. De eerste plaats was Bay of Islands en terwijl we daar heen gingen overtuigde onze Stray driver Totö dat dit een geweldige plek was om te skydiven. Dus besloten we om diezelfde dag 's middags te gaan springen uit een vliegtuig op een hoogte van 16000 voet... Slik, belofte maakt schuld. Na de nodige grappen van onze buddies aan wie je werd vastgegespt gingen we het vliegtuig in. Het vliegtuig ging voor m'n gevoel kaarsrecht omhoog, zo snel klom het de lucht in. Een persoon sprong op 9000 voet en dat gaf een realistisch beeld van hoe wij uit het vliegtuig zouden gaan. Daar konden we de overgebleven 7000 voet nog even over nadenken, terwijl we verder omhoog klommen. Gelukkig was m'n buddy niet de beroerdste en had genoeg grappen voor de hele klim. Oke, de 16000 bereikt. Nadat ik Jolien uit het vliegtuig had zien vallen, was het mijn beurt. Nadat ik me op het randje van het vliegtuig plaatste, werd ik nog een paar keer heen en weer geslingerd voordat we sprongen. WAAAAaaaah, oh dit is eigenlijk best wel vet. Heel vet zelfs. En opeens is het onnatuurlijk natuurlijk om met 200 km/u naar de aarde te vallen. Echt een geweldige ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Ook alle eilandjes die je vanaf die hoogte ziet, maakt het spectaculair. Een echte aanrader voor degene die twijfelen.

Terwijl we nog nagenoten van onze adrenaline shot, werd er in het plaatsje waar we sliepen (Paihia) een showtje opgevoerd. Er werden continu mensen uit het publiek gevraagd om te helpen en na een aantal keer opgelucht adem halen was ook ik de sigaar. Toegegeven, als je 'ridiculous good-looking guy' wordt genoemd, motiveert het je wel om op te staan en mee te doen. Na een hoop onderbroekenlol was de show over.

De reis werd vervolgd naar het zuiden met een grote bus waar ongeveer 30 mensen in zaten. We gingen eerst een trip doen in grotten met gloeiwormen. Best indrukwekkend als je ogen eenmaal aan het donker zijn gewend om met een bootje onder de duizenden wormen door te varen.

Daarna waren we welkom bij een Maori stam waar we in het Maori werden toegesproken. Iedereen was heel stil en was bang onbeleefd over te komen. De man sprak 5 minuten lang keek ons strak aan en toen hij klaar was zei 'Welcome'. Gelukkig hij spreek Engels, haha. Ze leerden de jongens de Haka wat echt leuk is om te doen en moeilijk omdat je niet mag lachen. De meiden leerden een andere dans waar ze ritmisch met een bal moesten slaan. Daarna vertelden ze ons hun geschiedenis en sliepen we met z'n allen in het gemeenschappelijke huis.

Natuurlijk hebben we ook Hobbitton bezocht. Bij Frodo en Sam op de koffie geweest en een biertje gedronken in de pub. Best grappig al die hutjes in de heuvels. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan Mount Doom toen we de Tongariro Alpine Crossing deden. Deze hike duurt ongeveer 7 uur en brengt je door een geweldig mooi landschap met kans op hier en daar een vulkaanuitbarsting. Gelukkig geen last van gehad. De hike sloopt je wel maar het was meer dan de moeite waard. Zeker om te kunnen zeggen dat je op Mount Doom hebt gelopen.

We verlieten het noordereiland en staken met de veerboot over naar het zuidereiland. Daar vonden we een bakkerij die saucijzenbroodjes en boterkoek verkocht... dat is lekker na al die tijd. Met een zeilboot gingen we zeehonden spotten, om vervolgens door het bos terug te lopen naar het hostel. Daar gaven de krekels ons een oorverdovende serenade. Verder bezochten we de Fox Glacier waar we ook kayakte op het meer. We bezochten de brug waar A.J. Hackett het bungee-jumpen had bedacht. Zelf zijn we niet met een stukje elastiek aan onze benen de brug af gegaan. We doken onder de 45 parallel, en bereikte het zuidelijkste punt van onze reis in Queenstown.

Nieuw-Zeeland heeft zoveel mooie landschappen, teveel om te noemen eigenlijk, maar Mount Cook was ook zeker de moeite waard. Je voelt je zo nietig tussen de reusachtige bergen en watermassa's. We sloten ons avontuur in Nieuw-Zeeland af in Christchurch waar we overnachten in een gevangenis, vrijwillig. Daar hadden we eindelijk de moed verzameld om naar de kapper te gaan en was ik een kilo lichter na de knipbeurt. Christchurch is erg recent getroffen door aardbevingen. Dus de hele stad staat in de steigers en overal staan kranen om de stad opnieuw op te bouwen.

Nieuw-Zeeland is een mooi land met geweldige landschappen. De mensen zijn heel vriendelijk en ik kan me goed voorstellen dat een hoop mensen hier zouden willen leven. Daarnaast is het ook een duur land en erg dunbevolkt. Er wonen ongeveer 4 miljoen mensen waarvan 1.5 miljoen in Auckland. Dat betekent dat de overige 'steden' meestal een stuk kleiner zijn dan wat je bij een stad zou verwachten. En er is in bijna geen een hostel gratis wifi te krijgen, wat best vreemd is aangezien dat wel kan in Zuid- en Midden-Amerika...

De 27ste van januari vertrokken we naar Australië, Melbourne. Toen we een beetje gehaast weg gingen uit onze gevangenis kwam ik er in de supershuttle achter dat ik m'n telefoon nog op tafel had laten liggen... Shit, die ben ik kwijt dacht ik. Tja, het ging ook al zo lang goed.. Sharon die de supershuttle bestuurde had een idee. Ze moest rond half 6 nog mensen ophalen bij de gevangenis om naar het vliegveld te brengen. Misschien konden zij 'm dan meenemen voor me. Dat zou allemaal best krap worden, aangezien om 6 uur het boarden zou beginnen. Uiteindelijk om tien voor 6 kwam ze eraan... met telefoon. Na al die stress zo vroeg op de ochtend kon ik eindelijk weer opgelucht adem halen... pfieuw. Een klein uurtje later vloog ik, met telefoon, naar Australië. Waar ons volgende avontuur begint, deze keer vergezeld door mijn ouders. Eens zien of Jolien mijn ouders ook kan overleven...

Kia Ora en tot het volgende verhaal, sweet as